Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ TOY ΣΤΑΥΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ, στη Μικαέλα – Ελένη Γκάμπρια (Cours Spécial), Ελληνογαλλική Σχολή Πειραιά Jeanne D’Arc



ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ TOY ΣΤΑΥΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
στη Μικαέλα – Ελένη Γκάμπρια (Cours Spécial)
Ελληνογαλλική Σχολή Πειραιά Jeanne D’Arc





Στην εκπομπή σας «Πρωταγωνιστές» με ποιο κριτήριο επιλέγετε τα θέματά σας;

- Αναζητούμε κατά κανόνα άφθαρτα τηλεοπτικά πρόσωπα που να μπορούν να διηγηθούν την περιπετειώδη ζωή τους χωρίς όμως να γίνονται θεατρίνοι. Συνήθως βέβαια, πρώτα εντοπίζουμε το θέμα και μετά τους ήρωες του. Με τους συνεργάτες μου κάνουμε μια διεξοδική έρευνα, «ζυγίζουμε» τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των προσώπων και αποφασίζουμε. Καθοριστικό ρόλο στην τελική επιλογή έχει το ένστικτο. Να διαβλέψουμε δηλαδή ποιος πρωταγωνιστής θα εκπροσωπήσει επαξίως την δική του «μικρή κοινωνία».




Στις ανθρώπινες ιστορίες που επιλέγετε να παρουσιάσετε ποιος είναι ο ρόλος της έρευνας και ποιος της αναζήτησης της αλήθειας;





- Νομίζω ότι αυτό που αναγνωρίζουν όλοι στους Πρωταγωνιστές, είναι ότι είναι μια εκπομπή που προσπαθεί με τόλμη και χωρίς ταμπού – με σεβασμό όμως - να παρουσιάσει άγνωστες «κλειστές» κοινωνίες। Τα σύνορα της μεγάλη μας κοινωνίας δεν τελειώνουν σε 5 κύριους δρόμους. Υπάρχουν και τα πίσω στενά και οι απέναντι λόφοι. Αιρετικές απόψεις, πρωτοπορίες ή μειοψηφίες, γκέτο ή ερευνητικά κέντρα, διάνοιες ή «τρελοί», όλοι αυτοί «μαθαίνουν» μέσα από τους «Πρωταγωνιστές» στον κόσμο ότι πέρα από τον μικρόκοσμο του καθενός, υπάρχει μια πολύπλοκη κοινωνία που για να την αλλάξεις ή για να αλλάξεις εσύ μέσα της, πρέπει να τη γνωρίσεις. Αυτό προϋποθέτει έρευνα, σεβασμό στη γνώση αλλά και στην αλήθεια του κάθε πρωταγωνιστή.






Η δημοσιογραφία σας έχει ανθρωποκεντρικό περιεχόμενο. Πολλές φορές καταγράφετε τον ανθρώπινο πόνο αλλά και σε αυτές τις περιπτώσεις δίνετε στις ιστορίες σας ένα θετικό μήνυμα, ή μια ελπίδα. Πώς το επιτυγχάνετε;





- Ο πόνος δεν είναι κάτι έξω από τη ζωή του ανθρώπου. Είναι μέρος της αληθινής ζωής και ως τέτοιον τον καταγράφουμε. Από μια απόσταση όμως. Δε γινόμαστε ένα με αυτόν, δε γινόμαστε ψυχοπονιάρηδες, δεν είναι αυτός ο ρόλος του δημοσιογράφου. Προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τον πόνο και τελικά να αντλήσουμε γνώση από αυτόν και ίσως και δύναμη.


Interview accordée par Stavros Théodorakis
à Mikaela – Eleni Gkampria (Cours Spécial)


Selon quel critère choisissez-vous les sujets pour votre émission télévisée "Protagonistes"?

Tout d'abord nous sommes en quête de personnes de télévision qui ne soient pas usées et qui puissent raconter leur vie aventureuse, sans se donner en spectacle. Bien sûr, le plus souvent, nous repérons tout d'abord le sujet et puis après ses héros. Mes collaborateurs et moi, après une enquête détaillée, nous "réfléchissons" sur les pour et les contre et enfin nous décidons. Mais ce qui joue le rôle déterminant dans notre choix final, c'est l'instinct. Entrevoir, donc, quel protagoniste méritera de représenter la "petite société" dans laquelle il vit.

Dans les histoires humaines que vous choisissez de présenter, quel est le rôle de l'enquête et quel est celui de la recherche de la vérité?

Je pense que ce que tous reconnaissent à l’émission "Protagonistes", c'est qu'il s'agit d'une émission qui cherche à présenter avec témérité, sans tabous - et pourtant avec respect - des sociétés inconnues, bien fermées. Notre société si étendue ne se limite pas aux cinq rues principales. Il y a encore les petites rues étroites, les collines d'en face. Opinions hérétiques, avant-garde ou minorités, ghettos ou centres de recherche, génies ou "fous", tous apprennent à travers "Protagonistes" qu'au delà du microcosme de chacun, il existe une société complexe que l’on doit avoir connue pour pouvoir la changer ou pour changer en elle. Ce qui présuppose enquête, respect de la connaissance ainsi que de la vérité de chaque protagoniste.

Votre journalisme a un sens anthropocentrique. Vous peignez souvent la douleur humaine mais, même dans ces cas-là, vous donnez à vos histoires un message positif ou un espoir. Comment y arrivez-vous?

La douleur ne se trouve pas hors de la vie de l'homme. Elle fait partie de la vraie vie et c’est en tant que telle que nous la peignons. Mais à distance. Nous ne faisons pas un avec elle, nous ne devenons pas compatissants, ce n'est pas le rôle du journaliste. Nous cherchons à interpréter la douleur et, enfin, à en puiser de la connaissance même de la force.

7 σχόλια: