Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ TOY ΣΤΑΥΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ, στη Μικαέλα – Ελένη Γκάμπρια (Cours Spécial), Ελληνογαλλική Σχολή Πειραιά Jeanne D’Arc



ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ TOY ΣΤΑΥΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
στη Μικαέλα – Ελένη Γκάμπρια (Cours Spécial)
Ελληνογαλλική Σχολή Πειραιά Jeanne D’Arc





Στην εκπομπή σας «Πρωταγωνιστές» με ποιο κριτήριο επιλέγετε τα θέματά σας;

- Αναζητούμε κατά κανόνα άφθαρτα τηλεοπτικά πρόσωπα που να μπορούν να διηγηθούν την περιπετειώδη ζωή τους χωρίς όμως να γίνονται θεατρίνοι. Συνήθως βέβαια, πρώτα εντοπίζουμε το θέμα και μετά τους ήρωες του. Με τους συνεργάτες μου κάνουμε μια διεξοδική έρευνα, «ζυγίζουμε» τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των προσώπων και αποφασίζουμε. Καθοριστικό ρόλο στην τελική επιλογή έχει το ένστικτο. Να διαβλέψουμε δηλαδή ποιος πρωταγωνιστής θα εκπροσωπήσει επαξίως την δική του «μικρή κοινωνία».




Στις ανθρώπινες ιστορίες που επιλέγετε να παρουσιάσετε ποιος είναι ο ρόλος της έρευνας και ποιος της αναζήτησης της αλήθειας;





- Νομίζω ότι αυτό που αναγνωρίζουν όλοι στους Πρωταγωνιστές, είναι ότι είναι μια εκπομπή που προσπαθεί με τόλμη και χωρίς ταμπού – με σεβασμό όμως - να παρουσιάσει άγνωστες «κλειστές» κοινωνίες। Τα σύνορα της μεγάλη μας κοινωνίας δεν τελειώνουν σε 5 κύριους δρόμους. Υπάρχουν και τα πίσω στενά και οι απέναντι λόφοι. Αιρετικές απόψεις, πρωτοπορίες ή μειοψηφίες, γκέτο ή ερευνητικά κέντρα, διάνοιες ή «τρελοί», όλοι αυτοί «μαθαίνουν» μέσα από τους «Πρωταγωνιστές» στον κόσμο ότι πέρα από τον μικρόκοσμο του καθενός, υπάρχει μια πολύπλοκη κοινωνία που για να την αλλάξεις ή για να αλλάξεις εσύ μέσα της, πρέπει να τη γνωρίσεις. Αυτό προϋποθέτει έρευνα, σεβασμό στη γνώση αλλά και στην αλήθεια του κάθε πρωταγωνιστή.






Η δημοσιογραφία σας έχει ανθρωποκεντρικό περιεχόμενο. Πολλές φορές καταγράφετε τον ανθρώπινο πόνο αλλά και σε αυτές τις περιπτώσεις δίνετε στις ιστορίες σας ένα θετικό μήνυμα, ή μια ελπίδα. Πώς το επιτυγχάνετε;





- Ο πόνος δεν είναι κάτι έξω από τη ζωή του ανθρώπου. Είναι μέρος της αληθινής ζωής και ως τέτοιον τον καταγράφουμε. Από μια απόσταση όμως. Δε γινόμαστε ένα με αυτόν, δε γινόμαστε ψυχοπονιάρηδες, δεν είναι αυτός ο ρόλος του δημοσιογράφου. Προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τον πόνο και τελικά να αντλήσουμε γνώση από αυτόν και ίσως και δύναμη.


Interview accordée par Stavros Théodorakis
à Mikaela – Eleni Gkampria (Cours Spécial)


Selon quel critère choisissez-vous les sujets pour votre émission télévisée "Protagonistes"?

Tout d'abord nous sommes en quête de personnes de télévision qui ne soient pas usées et qui puissent raconter leur vie aventureuse, sans se donner en spectacle. Bien sûr, le plus souvent, nous repérons tout d'abord le sujet et puis après ses héros. Mes collaborateurs et moi, après une enquête détaillée, nous "réfléchissons" sur les pour et les contre et enfin nous décidons. Mais ce qui joue le rôle déterminant dans notre choix final, c'est l'instinct. Entrevoir, donc, quel protagoniste méritera de représenter la "petite société" dans laquelle il vit.

Dans les histoires humaines que vous choisissez de présenter, quel est le rôle de l'enquête et quel est celui de la recherche de la vérité?

Je pense que ce que tous reconnaissent à l’émission "Protagonistes", c'est qu'il s'agit d'une émission qui cherche à présenter avec témérité, sans tabous - et pourtant avec respect - des sociétés inconnues, bien fermées. Notre société si étendue ne se limite pas aux cinq rues principales. Il y a encore les petites rues étroites, les collines d'en face. Opinions hérétiques, avant-garde ou minorités, ghettos ou centres de recherche, génies ou "fous", tous apprennent à travers "Protagonistes" qu'au delà du microcosme de chacun, il existe une société complexe que l’on doit avoir connue pour pouvoir la changer ou pour changer en elle. Ce qui présuppose enquête, respect de la connaissance ainsi que de la vérité de chaque protagoniste.

Votre journalisme a un sens anthropocentrique. Vous peignez souvent la douleur humaine mais, même dans ces cas-là, vous donnez à vos histoires un message positif ou un espoir. Comment y arrivez-vous?

La douleur ne se trouve pas hors de la vie de l'homme. Elle fait partie de la vraie vie et c’est en tant que telle que nous la peignons. Mais à distance. Nous ne faisons pas un avec elle, nous ne devenons pas compatissants, ce n'est pas le rôle du journaliste. Nous cherchons à interpréter la douleur et, enfin, à en puiser de la connaissance même de la force.

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

ΓΕΙΑ! , Salut!

Θαλασσοφόρος άνεμος

στα βράχια γονατίζει

Μια αλκυόνη άπειρη,

τρεκλίζοντας στην άμμο,

τον οίστρο κυνηγά

Ο ήλιος ολομέθυστος

στα σύννεφα σκοντάφτει,

χαμογελά γλιστρώντας

Σαν ντροπαλό παιδάκι

σηκώνεται δειλά

Βλέπει την αλκυόνη

και της φωνάζει

« γεια!»


Vent venant de la mer

s'agenouille sur les rochers

Une alcyone infinie(sans experience),

titube dans le sable,

poursuivont l'oestre(la verve)

Ivre le soleil

trébuche dans les nuages,

il sourie en glissant

Comme un enfant pudique

se dresser timidement,

voit alcyone et il lui cris

poème de Ελένη Μωυσιάδου-Δοξαστάκη en traduction libre de Grecque...



Λύτρα


Σαν Λεωνίδας δίνει μάχες η ψυχή.
Μονάχα χάνοντας κερδίζει.
Καλός στρατιώτης∙ αγαθός, που αψηφά
Του τόπου τα γυρίσματα,
Του Εφιάλτη τα όνειρα
Και κάποιου Ξέρξη υπερφίαλου
Τις βουλές.

Ελένης Μωυσιάδου-Δοξαστάκη, Έλυτρα και λύτρα, εκδ. ΟΔΥΣΣΕΑΣ, Οκτ. 2009, σελ. 33

Κριτική παρουσίαση της συλλογής "Έλυτρα και λύτρα"

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΡΟΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Ελένη Μωυσιάδου- Δοξαστάκη, Έλυτρα και Λύτρα
( Ποίηση, εκδ. Οδυσσέας, Αθήνα 2009)


Θα ξεκινήσω μιλώντας για τον ποιητικό λόγο, την ποιητική γλώσσα, και την ποιητική ιδεολογία της φίλης και συναδέλφου Ελένης Μωυσιάδου με δύο προειδοποιήσεις. Δεν είναι δικές μου, είναι της ποιήτριας. Η πρώτη είναι ο ίδιος ο τίτλος της συλλογής: Έλυτρα και Λύτρα. Η δεύτερη είναι στο εσώφυλλο, πριν από την αφιέρωση στις κόρες της. Διαβάζω: Γιατί η ποίηση είναι ο μόνος λόγος-ήχος που μπορεί να αρθεί στο ύψος της σιωπής για όσα δεν μπορεί κανείς …να μιλάει.
Τούτο σημαίνει ότι η ποιητική γλώσσα ουσιαστικά είναι το κομμάτι που καταφέρνει να αποσπάσει ο ποιητής από την ατελεύτητη χώρα της σιωπής, από την άηχη χώρα του άρρητου. Η ποίηση, επομένως, στη γλωσσική της διατύπωση –ασφαλώς και δεν εξαντλείται στη γλώσσα το φαινόμενό της- συγκροτεί μια γλωσσική οικοδομή που αίρεται στο ύψος της σιωπής. Σχηματοποιώ μαζί σας αυτά που αποκομίζω από τη δεύτερη, είπαμε, προειδοποίηση της ποιήτριας∙ θα έρθω και στην πρώτη, του τίτλου. Λοιπόν: η ποίηση είναι ύψος και σιωπή. Ωστόσο, κάθε ύψος υποβάλλει και επιβάλλει την ανάγκη της πτήσης.
Όμως πώς τελείται αυτή η πτήση; Το πού τελείται, σε ποιο χώρο δηλαδή, σε ποια θεματική περιοχή, μας το παρουσίασε με πειθώ και καίριο λόγο ο αγαπητός Αντώνης. Το πώς τελείται αυτή η πτήση, τούτο πρέπει να το αναζητήσουμε στον ίδιο τον ποιητικό λόγο. Ο λόγος έχει τα πτερά, γι’ αυτό και ο Όμηρος είπε τα έπεα πτερόεντα, ο δε Πλάτωνας τον ποιητή πτηνόν κούφον, ελαφρό πετούμενο. Η Μωυσιάδου όχι τυχαία στο μέσον περίπου της συλλογής της τοποθετεί το ποίημα με τον τίτλο Πτερόεν –σαφής υπαινιγμός στην πτητική δυνατότητα του λόγου αλλά και στα πιθανά ατυχήματα που συνοδεύουν κάθε πτήση. Το συγκεκριμένο ποίημα παρακολουθεί την ανθρώπινη περιπέτεια-πτήση στον χώρο και τον χρόνο για την αναζήτηση της ακριβούς γνώσης του κόσμου. Η ποιήτρια μάλιστα δηλώνει στο τέλος του ποιήματος την ανεπάρκεια του πτερόεντος λόγου για την εξακρίβωση του μυστηρίου της ύπαρξης και του κόσμου, δανειζόμενη τη ρήση του Πυθαγόρα: Σοφός μονάχα ο Θεός, εδώ που τα μιλάμε… οι απαντήσεις έπεα κι ως άνθρωποι- ξεχνάμε.
Πριν συνεχίσω αυτό το εντελώς προσωπικό ερμηνευτικό ταξίδι στη συλλογή της Μωυσιάδου, ας σταματήσω και πάλι για να αναλογιστώ πού έχω φτάσει αλλά και τι έχει προστεθεί ωστόσο στις αποσκευές μας. Η ποίηση λοιπόν είναι λόγος πτερόεις που μας αίρει στη σιωπή και τη λήθη. Η λήθη είναι τώρα το καινούριο στοιχείο, με βάση το ποίημα Πτερόεν. Χρήσιμο είναι στο σημείο αυτό να σκεφτούμε ότι η λήθη είναι θεμελιακό στοιχείο της ίδιας της ποίησης, όπως τουλάχιστον αναφέρεται στην ιδρυτική της ποιήσεως πράξη, με βάση όσα οι Μούσες εκμυστηρεύονται στον Ησίοδο, ποιητή της Θεογονίας. Κατά τούτο και η λήθη είναι πτερόεσσα, είναι πράξη δηλαδή ελευθερίας. Σε αυτήν την πράξη εστιάζει και από τον ίδιο τον τίτλο του, το κομβικό για τη συλλογή ποίημα Έλυτρα λήθης. Έτσι φτάνουμε τώρα σε ό,τι υποσχέθηκα στην αρχή, στον τίτλο της ίδιας της συλλογής: Έλυτρα και Λύτρα.
Θα μου πει κάποιος και με το δίκιο του ότι ο τίτλος αυτού του ποιήματος Έλυτρα λήθης δεν είναι ακριβώς ο τίτλος της συλλογής. Ωστόσο, το ίδιο το ποίημα αντιτείνει επιχείρημα, καθώς διαλαμβάνει στο περιεχόμενό του τον όρο Λύτρα, τον οποίο διασυνδέει με τον όρο μνήμη: διαβάζω τον στίχο: «τους ζωντανούς, λένε, η μνήμη εκδικείται και λύτρα απαιτεί». Για να τα βάλουμε όμως σε μια σειρά τα πράγματα. Τι σημαίνει ο όρος Έλυτρα: είναι από το αρχαίο ρήμα εἰλύω και ο όρος έλυτρον σημαίνει: κάλυμμα, περιτύλιγμα, καθεμιά από τις ανώτερες και σκληρές φτερούγες των κολεόπτερων και άλλων εντόμων που αποτελούν επικάλυμμα για τις κατώτερες φτερούγες, σκληρό περίβλημα σε όργανα, όπως μύες και τένοντες. Θα έλεγε επομένως κανείς ότι έλυτρον σημαίνει και φτερό και προστασία.
Υπό την έννοια αυτή, ο τίτλος του ποιήματος Έλυτρα λήθης μπορεί να αποδοθεί ως τα προστατευτικά φτερά της λήθης, που μας βοηθούν να πάμε πέρα από τον χώρο και τον χρόνο, πέρα από την οδύνη και τη συνείδηση, πέρα από την τυραννία της μνήμης και των απαιτήσεών της, πέρα από το πάθος του καθ’ημέραν βίου. Διαβάζω από το ποίημα Έλυτρα λήθης: κι όταν η λήθη αμφιδρομεί μες στις ξερολιθιές, ψυχή/καμιά δε φυλακίζεται.. Τώρα φαίνεται πως το αίνιγμα του τίτλου της συλλογής λύεται ή τουλάχιστον αποκτά προσβάσεις για την επίλυσή του. Ας προσθέσω σε κάθε ουσιαστικό του τίτλου ΄Ελυτρα και Λύτρα τους όρους που βρήκα στο ποίημα: Έλυτρα λήθης και Λύτρα μνήμης. Σε αυτό το δίπολο συμπυκνώνεται η ποιητική της Μωυσιάδου. Η μνήμη είναι τόσο κοντά στη λήθη όσο και οι όροι Έλυτρα και Λύτρα∙ ένα έψιλον τους χωρίζει. Η μνήμη είναι η λύτρωση της λήθης και η λήθη είναι η λύτρωση της μνήμης. Σε αυτό το παράδοξο, όπου η απώλεια είναι κέρδος και το κέρδος απώλεια πετούν τα Έλυτρα και καταβάλλονται τα Λύτρα. Μόνο που το σιωπηλό, άρρητο και πτερόεν Έλυτρον και Λύτρον είναι η ίδια η Ψυχή. Διαβάζω το υπέροχο κατ’εμέ ποίημα Λύτρα:

Σαν Λεωνίδας δίνει μάχες η ψυχή.
Μονάχα χάνοντας κερδίζει.
Καλός στρατιώτης∙ αγαθός, που αψηφά
Του τόπου τα γυρίσματα,
Του Εφιάλτη τα όνειρα
Και κάποιου Ξέρξη υπερφίαλου
Τις βουλές.

Αυτές τις μάχες δίνει η ψυχή, η οποία είναι ουσιαστικά ο πτερόεις λόγος της ποίησης. Αυτή η ψυχή, σύμφωνα με την Μωυσιάδου, «σαν το δραπέτη/ ή ως πνοή ανέμου ξεγλιστρά/ τους επαλλήλους κύκλους ν’ανιχνεύσει/μιας τάξης κοσμικής, /όπου το νυν και το αεί/ ορθοτομούν το χάος.» Αυτή την ανίχνευση η ποιήτρια την επιχειρεί με όργανο πτήσης τον ίδιο τον ελληνικό λόγο στη διαχρονία του. Έτσι μόνον μπορεί η Μωυσιάδου, όπως έχει δείξει με γνώση και με τρόπο σε άρθρο της η αγαπητή Τασούλα Μαρκομιχελάκη, να διατρέχει όλες τις σφαίρες της ελληνικής γλωσσικής επικράτειας.
Γι’ αυτό και χρησιμοποιεί, για να δανειστώ και να παραλλάξω τον Ελύτη, «λέξεις ερχωμένες από πολύ παλαιά ή άλλες νεότερες, ακόμα και ιδιωματικές» οι οποίες συνωστίζονται στην άκρη της πένας της και σαλεύουνε σαν κάτι να ζητάνε και αναπηδούν ως το σημείο να σε πιτσιλάνε στο πρόσωπο και τα μάτια.». Η Ελένη μας πιτσιλάει το πρόσωπο και τα μάτια με τέτοιες λέξεις, οι οποίες ωστόσο δεν μειώνουν την όρασή μας, την οξύνουν και την διανοίγουν. Διότι δεν είναι το χέρι που τρίβει τα μάτια μας για να δούμε καλύτερα τον κόσμο, είναι ο λόγος που είδαμε, ο λόγος που ακούσαμε, ο λόγος που είπαμε ή δεν είπαμε. Ενδεικτικά μόνον αναφέρω τις λέξεις: μυθίζει, δέργμα, μορόεις, μυλαύλακο, παννυχίζει, τηλαυγής.
Είναι μάλιστα ενδιαφέρον από τη μια και ανοίκειο από την άλλη στην ποιητική μας παράδοση το γεγονός ότι η ποιήτρια συγκροτεί δημοτικούς ρυθμούς με λόγιες, αρχαιοπρεπείς ή αρχαίες λέξεις. Ένα παράδειγμα: δίχα ο χρόνος τέμνεται κι αμφίθυμος μυθίζει/ μια ρήτρα αποφατική /σαν μιας ευθύνης «οίδα»/δεδικασμένο απ’ την τυφλή –κατά κανόνα/Δίκη. Η Μωυσιάδου φαίνεται να πιστεύει σε αντίθεση με τη σεφερική αρχή για την απλότητα στη γλώσσα της ποίησης πως εξ ορισμού δεν πρέπει να αποκλείονται στον ποιητή οι αναλήψεις από το ταμείο της γλωσσικής διαχρονίας. Αντιθέτως επιτρέπονται, για να μην πω επιβάλλονται, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τον Ελύτη. Η συλλογή της αυτό καταθέτει ως ποιητική πρακτική, και τούτο συνιστά έναν πρόσθετο προβληματισμό για τη γλώσσα, στην οποία κάθε φορά γράφεται η ποίηση ή οφείλουν οι ποιητές να τη γράφουν. Προσωπικά δεν είμαι αντίθετος στον ερανισμό, στη διάνθιση ή την αναπαρθένευση της γλώσσας, όταν στο όλον του ποιήματος και του ρυθμού του δεν δημιουργούνται προβλήματα.
Η Μωυσιάδου ως επί το πλείστον σε τούτο το προκλητικό για τα σύγχρονα ποιητικά γλωσσικά ήθη εγχείρημά της αποφεύγει τις κακοτοπιές και αρθρώνει έναν λόγο –«κλειδί παλίντροπο στου μύθου τις χορδές», έναν λόγο που ασφαλώς δείχνει πόσο υποψιασμένη είναι για το ποιητικό φαινόμενο αλλά και για την ίδια τη ζωή. Έναν λόγο που γίνεται σύγχρονος και αρχαίος συρτός χορός πάνω στη δισύλλαβη Γαία, κάτω από τα χέρια του ουρανού που μας τραβά στο άφθογγο με ορμή. Γύρω μονάχα παρελθόν και μέλλον, όπως λέγει η ποιήτρια, και στο μέσον θα πρόσθετα μια σπονδή με ένα κροντήρι λεπτοδουλεμένο που έχει μέσα του για κρασί τα Έλυτρα και τα Λύτρα ενός τιμαλφούς ποιητικού λόγου, που ανεμίζει και πλέει ήδη στα βαθιά του γλωσσικού μας πόντου κι έχει την πλώρη βάλει γι’ ακόμη μεγαλύτερα και δυσκολότερα εύγε.
Ελένη, σ’ ευχαριστώ για τούτο το ερέθισμα και για τούτο το ταξίδι στον ατελεύτητο της ποίησης πόντο.

Περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ, τεύχος 20- 21, Μάρτιος 2011

Κριτική προσέγγιση στο "Συρτό χορό"



Ήδη στις πρώτες κριτικές που γράφτηκαν για την ποιητική συλλογή της Ελένης Μωυσιάδου Έλυτρα και λύτρα (εκδόσεις Οδυσσέας 2009) –τόσο δημοσιευμένες στον Τύπο όσο και διατυπωμένες σε επιστολές που έλαβε η ποιήτρια– επισημάνθηκε ως κεντρική θεματική της ο χρόνος.

Τα σχόλια εκείνα είναι ποικίλα και εύστοχα· ωστόσο, αναπόφευκτα, κινούνται σε μια γενικότερη θεώρηση της συλλογής. Γι’ αυτό προτίμησα εδώ σήμερα να “διαβάσω” μαζί με τους αναγνώστες μας ένα απ’ τα ποιήματα της ευαίσθητης συναδέλφου φιλολόγου, σε μιαν απόπειρα να αναδείξω τη «φιλοσοφημένη αντίληψη του χρόνου» που, όπως γράφτηκε, διακρίνει το έργο της.

Ας θυμηθούμε όμως πρώτα το ποίημα για το οποίο ο λόγος: τον “Συρτό χορό”, που τον ξεχώρισα αμέσως όταν πρωτομελέτησα τη συλλογή.

Συρτός χορός

Συρτός χορός αφορισμών – πέντε αισθήσεις πλάνες.

Χαλκείο απάτης έμπεδο για μέρες δανεικές.

Ηνεμόεσσαι άκριαι – ανάροτες αλάνες

κι ένα κλειδί παλίντροπο στου μύθου τις χορδές.

Φευ! Το παρόν, το παρελθόν- ρήτρα διαχρονική:

Αίμα και φως αίμα για φως

και πάλι απ’ την αρχή.

Πίσω απ’ τους φθόγγους άφθογγος

αναβαθμός αιώνων

σαν κομπολόι μοίρας.

Κι έξω δυο συλλαβές

γυμνές και ολοστρόγγυλες

στα νύχια της αλμύρας.



Γαί-α! Μητέρα άδολη κι αθώα μητριά.

Γαί-α! Μητέρα άλικη πληγή πάνω στα χέρια.



Κι ύστερα δείπνος μυστικός – κρυφή η προδοσία.

Λύτρα πληρώνουν κι οι θεοί για την αθανασία.

Ηνεμόεσσαι άκριαι – στείρα διαλεκτική.

Σαν είν’ ο χρόνος σιτευτός οι άσωτοι πολλοί.



Φευ! Το παρόν, το παρελθόν-

ρήτρα συγχρονική:

Αίμα και φως αίμα για φως

και πάλι απ’ την αρχή.



Πίσω απ’ τις λέξεις άφθογγος

αναβαθμός αιώνων

σαν κομπολόι μοίρας.

Κι έξω δυο συλλαβές

γυμνές και ολοστρόγγυλες

στα νύχια της αλμύρας.



Γαί-α! Μητέρα, μητριά! μισή στα παραμύθια,

Που εφτασφράγιστη κρατάς πανάρχαια βουλή,

Μ’ ένα δικό σου μυστικό γερνώ από συνήθεια:

Ξέρεις πως κι η αλήθεια σου μου δόθηκε μισή.



Τώρα αρνείται κι ο βωμός – αδώρητος η πείρα,

μες στον ανεμοστρόβιλο θυσία να δεχτεί.

Ηνεμόεσσαι άκριαι – ανάγλυφα στη χείρα

τριάντα τα αργύρια κι άβυσσος η ψυχή.



Φευ! Το παρόν, το παρελθόν-

ρήτρα μελλοντική:

Αίμα και φως αίμα για φως

και πάλι απ’ την αρχή.

Πίσω απ’ τις φράσεις άφθογγος

αναβαθμός αιώνων

σαν κομπολόι μοίρας.

Κι έξω δυο συλλαβές

γυμνές και ολοστρόγγυλες

στα νύχια της αλμύρας.



Γαί-α! Μητέρα, μητριά, μαζί σου θα χαθώ.

Εσύ μισή στο μύθο σου κι εγώ στο μυστικό.

Η ποιήτρια εξαρχής κατευθύνει τον αναγνώστη της να διαβάσει το ποίημα σε μια χρονική αλληλουχία: τονίζει με μαύρα στοιχεία τα επίθετα διαχρονική, συγχρονική, μελλοντική, που κινούνται πάνω στον οριζόντιο άξονα του χρόνου, από το παρελθόν προς το μέλλον. Και οι τρεις είναι χαρακτηρισμοί που συνοδεύουν τη λέξη ρήτρα – δηλαδή τον όρο μιας συμφωνίας, ενός συμβολαίου.

Ωστόσο η αλληλουχία στην οποία μας βάζει η Ελένη, αυτό της το “συμβόλαιο” με τον αποδέκτη της ποίησής της, δεν είναι μόνο χρονική: είναι και γλωσσική. (Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, τη λεπτή σχέση της ποιήτριας με τη γλώσσα, αντικείμενο της δουλειάς της – μα και κατεξοχήν εργαλείο της τέχνης της.) Έτσι, άλλες τρεις λέξεις του ποιήματος είναι τονισμένες με μαύρα στοιχεία, κι αυτές αναφέρονται στη γλωσσική επικοινωνία, ξεκινώντας από την πιο πρωτόγονη μορφή γλωσσικής έκφρασης, τους φθόγγους (που όμως είναι και όρος της μουσικής, είναι οι νότες), και συνεχίζοντας με ολόενα και πιο σύνθετες (έντεχνες) μορφές: τις λέξεις και τέλος τις φράσεις.

Οι έξι τονισμένες λέξεις εμφανίζονται ανά δύο, από μία για τον χρόνο και τη γλώσσα, στα τρία ρεφρέν του ποιήματος. Όλο το ποίημα έχει μια στέρεη αρχιτεκτονική δομή που οργανώνεται σε τρία μέρη, τα οποία ορίζονται από την επανάληξη του τρίστροφου ρεφρέν. Τρία μέρη στα οποία χρόνος και γλωσσική έκφραση διαπλέκονται αξεδιάλυτα, σαν να θέλουν να μας δώσουν μιαν ιστορία της ελληνικής γλώσσας – μιαν ιστορία πολύ ξεχωριστή, συμβολική και ταυτόχρονα συγκεκριμένη.

Τα τρία μέρη του ποιήματος λοιπόν ορίζονται από τα τρία ρεφρέν, που το καθένα έχει τρεις στροφές: οι δύο πρώτες είναι πανομοιότυπες και τις τρεις φορές, με μόνη εξαίρεση τις τονισμένες λέξεις· αντίθετα, η τρίτη στροφή του ρεφρέν ποικίλλει εκφραστικά, όμως διατηρεί ως θέμα της την εικόνα της γης (γαία) ως μητέρας-μητριάς.

Και ο τίτλος – προς τι ένας τίτλος που παραπέμπει στη λαογραφία; Είναι κι αυτός μέρος του παιχνιδιού με τον χρόνο: είναι η χάντρα του κομπολογιού που ανήκει στην ελληνική λαϊκή παράδοση. Μόνο που στο ποίημα η λαϊκή παράδοση δεν στέκεται μόνη της. Συνυφαίνονται διαρκώς: η δημοτική παράδοση, που εκφράζεται ήδη στον τίτλο (ο οποίος επαναλαβάνεται στην αρχή του πρώτου στίχου) αλλά και στους σκόρπιους δεκαπεντασύλλαβους στίχους· και η λόγια, που φαίνεται πρωτίστως στην εκλεπτυσμένη χρήση αρχαίων λέξεων και φράσεων.

Όμως δεν παραπέμπει μόνο σε λαογραφικά δρώμενα ο συρτός χορός.

Δεν θα μπορούσε το μυαλό μας να μην πάει και στα χορικά αρχαίας τραγωδίας. Άλλωστε σε όλη την έκταση του ποιήματος, το παιχνίδι που η ποιήτρια επιδιώκει να παίξει με τον χρόνο μάς επιτρέπει να κινούμαστε ελεύθερα πίσω και μπρος στην ελληνική ιστορία: Έτσι, μαζί με το παρόν, το παρελθόν, συμπράττουν εδώ η αρχαιότητα με τον χριστιανισμό. Η αρχαιότητα εκφράζεται με ομηρικές και προσωκρατικές φράσεις, κινείται στου μύθου τις χορδές, πάνω σ’ ένα βωμό, με μια πανάρχαια βουλή· και ο χριστιανισμός εκφράζεται με επεισόδια που μας μεταφέρουν στην ιστορία του Θείου Πάθους: δείπνος μυστικός, κρυφή προδοσία, τριάντα τα αργύρια, αλλά και ένα λογοπαίγνιο με την παραβολή του Ασώτου (το καταπληκτικό Σαν είν’ ο χρόνος σιτευτός, οι άσωτοι πολλοί), όπου πάλι ο χρόνος είναι ο πρωταγωνιστής.

Αρχαιότητα, χριστιανική παράδοση, λαϊκός πολιτισμός – γλωσσική έκφραση, δρώμενα, δοξασίες: ολόκληρη η πορεία του ελληνισμού σε ένα ποίημα, σε ένα “χορό” που η Ελένη Μωυσιάδου μάς καλεί να χορέψουμε στην αόρατη “ορχήστρα” της ελληνικής ιστορίας, της ελληνικής ποίησης.

Έλυτρα και λύτρα

Το ποιητικό έργο της Ελένης Μωυσιάδου-Δοξασάκη είναι ένα έργο πρωτότυπο, πολυπρισματικό και λυρικό που κινείται δυναμικά, με απόλυτη σταθερότητα και εκλεπτυσμένη γλωσσική χάρη ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα, ανάμεσα στο παρόν, και στην αρχαιοελληνική ή ακόμα και την πιο πρόσφατη παράδοση μας και στη σύγχρονη πραγματικότητα που όμως αναδύεται μέσα από τους στίχους της με ιδιαίτερη καλαισθησία, επιτυγχάνοντας μια τέλεια ισορροπία που συγκινεί τον αποδέκτη της. Η ματιά της είναι άλλοτε, αυστηρή, άλλοτε νοσταλγική, κι άλλοτε συναισθηματικά αποστασιοποιημένη, σαν η δημιουργός να επιθυμεί να κρατήσει ίσες αποστάσεις απέναντι στα θέματα που πραγματεύεται.

Οι στίχοι διαθέτουν τη μελωδία, το λυρισμό του παρελθόντος, αλλά την ίδια στιγμή ξεχειλίζουν από το ρεαλισμό, την αμεσότητα, την αιχμηρότητα του σήμερα με αποτέλεσμα να απεικονίζει με την πένα της δυο αντίθετους και μακρινούς κόσμους συγκερασμένους σε ένα, σαν μια αναπόσπαστη και αδιαχώριστη οντότητα. δύσκολα θα ξεχώριζε κανείς το παλιό στοιχείο από το νέο στα ποιήματα της, αφού συνυπάρχουν σε πλήρη αρμονία.

Κυρίαρχος και απανταχού παρόν, ο Χρόνος ακόμα κι όταν η ποιήτρια δεν αναφέρεται άμεσα σε αυτόν ενώ η αέναη ρευστότητα του υπονοείται αδιαλείπτως, αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση...

Ακίνητος ο χρόνος
Γελάει με όποιον τον μετράει
Κι άπιαστο φίδι ξεγλιστράει
Από της γνώσεως το κέντρο

...πρωταγωνιστεί και συνυπάρχει αρμονικά μαζί με εικόνες, χρώματα και μυρωδιές ακόμα και αντικείμενα μιας περασμένης εποχής, που όμως, η ξεθυμασμένη παλαιότητα τους δεν έχει καταφέρει να τα ξεθωριάσει στη συλλογική μας μνήμη και στο συνειδητό μας, καθώς όλα ξεπροβάλλουν 'νωπά' και αναγεννημένα μέσα από τους στίχους της, παραπέμποντας στην θυμοσοφική ποίηση μιας πρότερης εποχής.

Κιτρίνισε το λινό σεντόνι της γιαγιάς
ένας λεκές διπλώνει νωπή σκουριά πυρρόξανθη
σαν μήνη από γύρη

Ποιήματα της Ελένης Μωυσιάδου- Δοξαστάκη έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, ανθολογίες και στο διαδίκτυο.

«Εξέλιξη και Εφηβεία» (Ελληνογαλλική Σχολή Jeanne d'Arc)





«Εξέλιξη και Εφηβεία»





(Ελληνογαλλική Σχολή Jeanne d'Arc)




Στα πλαίσια της εκπαίδευσης που θα ακολουθήσει το δοκίμιο «Εξέλιξη και Εφηβεία», που συνέταξε η καθηγήτρια της Ελληνογαλλικής Σχολής Πειραιά κ। Θεοδώρα Παξινού, ανά μία εβδομάδα θα ανατηθούν τα εξής μέρη :





1. Εισαγωγή





2. α. Προεφηβεία





2. β. Εφηβεία





2. γ. Όψιμη εφηβεία





3. Σώμα





4. ΠΝΕΥΜΑ





4 α. Αντίληψη





4. β. Σκέψη και Λόγος





4.γ. Μνήμη και προσοχή





5. Συναισθηματική νοημοσύνη





6. Συμπεράσματα





ΕΞΕΛΙΞΗ και ΕΦΗΒΕΙΑ






1. Εισαγωγή




Η εξέλιξη των ατόμων, σαν μιας πεταλούδας, ξεκινά από τη στιγμή της σύλληψης, είναι διαρκής, και συνεχίζεται έως το τέλος της τρίτης ηλικίας.
Η εξέλιξη αφορά όλες τις πτυχές του ανθρώπου: τη σωματική, τη νοητική ή γνωστική, τη συναισθηματική, την κοινωνική, την αξιολογική-πολιτισμική, και άλλες. Οι αλλαγές του οργανισμού αποκαλούνται ανάπτυξη, και αποτελούν την πρώτη φάση εξέλιξης του ανθρώπου, δηλαδή από τη στιγμή της σύλληψης στη μήτρα μέχρι την προχωρημένη εφηβική ηλικία, τα 18-20 έτη. Η ανάπτυξη δεν είναι πάντα ομαλή. Επίσης μερικές αλλαγές αναφέρονται στο ένα φύλο, άλλες και στα δυο.
Το νευρικό σύστημα του ανθρώπου έχει την ικανότητα να καταγράφει, να αποθηκεύει και να συνθέτει τις εμπειρίες του, έτσι ώστε να παράγονται τα πιο αποτελεσματικά για την προσαρμογή σχήματα συμπεριφοράς. Με την πάροδο του χρόνου και κάτω από την επίδραση των εμπειριών που προέρχονται από το κοινωνικό περιβάλλον αναπτύσσεται ένα σύστημα βασικά σταθερών διαθέσεων, τάσεων, πεποιθήσεων, επιθυμιών, αξιών και σχημάτων προσαρμογής, που χαρακτηρίζουν το συγκεκριμένο άτομο και του δίνουν τη μοναδικότητά του. Το διακριτό αυτό όλο, που αποτελείται από σχετικά μόνιμες τάσεις και σχήματα συμπεριφοράς ενός ατόμου, το ονομάζουμε προσωπικότητα.
Ελάχιστα σχήματα συμπεριφοράς έχουν ήδη αναπτυχθεί στη γέννηση। Τα περισσότερα αναπτύσσονται προοδευτικά ως αποτέλεσμα της βιοψυχολογικής ωρίμανσης του ατόμου, που ακολουθεί ορισμένα στάδια ή φάσεις। Τα στάδια αυτά είναι η προσχολική ηλικία, η λανθάνουσα περίοδος, η εφηβεία, η ώριμη ηλικία και τα γηρατειά. Πολύπλοκοι γενετικοί, περιβαλλοντικοί, κοινωνικοί και συναισθηματικοί παράγοντες, που λειτουργούν σ' όλα τα στάδια, καθορίζουν κατά πόσο η ανάπτυξη της προσωπικότητας θα είναι αρμονική και φυσιολογική ή θα παρουσιάσει παρεκκλίσεις και διαταραχές. Η Ανάπτυξη της Προσωπικότητας - Κύκλος της ζωής είναι μία σύνθεση της βιολογικής, ψυχολογικής και κοινωνικής ανάπτυξης του ανθρώπου, που διερευνάται κυρίως με τις θεωρίες αναπτυξιακών ψυχιάτρων και ψυχολόγων, όπως ο Sigmund Freud, ο Erik Erikson η Margaret Mahler, η Melanie Klein, ο Jean Piaget, κ.ά.





2। α। Προεφηβεία
Στην προεφηβεία ήδη έχετε νιώσει: μοναξιά/ απροθυμία για εργασία/ αδεξιότητα/ ενόχληση από ασήμαντα/ υπερκινητικότητα/ κοινωνική ανταγωνιστικότητα/ αντίσταση στην εξουσία/ ανταγωνισμό με το άλλο φύλο/ αυξημένη συναισθηματικότητα/ έλλειψη αυτοπεποίθησης/ έντονα γενετήσια ενδιαφέροντα/ συναίσθημα ντροπής/ ονειροπόληση.
Τώρα σιγά σιγά όλα συνοψίζονται με τη λογική σε θετικά και αρνητικά। Ευχάριστες συναισθηματικές καταστάσεις, όπως η αγάπη, η φιλία, ο έρωτας, η χαρά, η συμπάθεια, ο θαυμασμός, λειτουργούν ενεργητικά। Μα και τα δυσάρεστα συναισθήματα, όπως η λύπη, ο θυμός, η ζήλια, ο φόβος, το άγχος, μπορεί με την αναγνώριση και τον αυτοέλεγχο να δράσουν προς όφελος του νεαρού ατόμου.




2. β. Εφηβεία.
Είναι η περίοδος της ζωής, όπου το παιδί ύστερα από μια σχετικά ήρεμη φάση, γύρω στα έντεκά του χρόνια αρχίζει ενεργά να απομακρύνεται από την οικογένεια. Η προσπάθεια αυτή για ανεξαρτησία μπορεί ή όχι να συμπίπτει με την εμφάνιση των χαρακτηριστικών του φύλου.
Η εφηβεία τελειώνει, όταν το άτομο 1) πετυχαίνει την ψυχολογική ανεξαρτησία από τους γονείς του, που του επιτρέπει να γυρίσει κοντά τους σε μια νέα σχέση βασισμένη στην ισότητα και τον αμοιβαίο σεβασμό, 2) εγκαθιστά μια προσωπική ταυτότητα, που περιλαμβάνει και ένα σύστημα ηθικών αξιών και αφοσίωση στην εργασία, 3) αναπτύσσει την ικανότητα για διάρκεια στον διαπροσωπικό τομέα, που του επιτρέπει να δημιουργήσει σημαντικές και αμοιβαίες τόσο κοινωνικές, όσο και σεξουαλικές σχέσεις, όπου μπορεί να δίνει και να παίρνει εξίσου.
Καθώς οι έφηβοι μπορούν πια να σκέπτονται συνδυάζοντας διάφορες πιθανότητες, αρχίζουν και δημιουργούν θεωρίες- που τις θεωρούν όλοι δικές του ανακαλύψεις- για να εξηγήσουν τον κόσμο γύρω τους και μέσα τους. Χαρακτηριστικό των θεωριών αυτών είναι ο μεγάλος ιδεαλισμός και η αντίθεση στις κατεστημένες αξίες.
Ταυτόχρονα δημιουργούνται ομάδες του ίδιου φύλου, που είναι ανταγωνιστικές στις συμβατικές συνήθειες των μεγάλων, αλλά που υιοθετούν νέες συμβατικές καταστάσεις, όπως το ίδιο ντύσιμο, το ίδιο κόψιμο μαλλιών κτλ. Οι ομάδες αυτές στηρίζουν τους εφήβους στην προσπάθειά τους για ανεξαρτησία από τους γονείς, και βοηθούν να σταθεροποιήσουν την ταυτότητά τους με την έντονη διαπροσωπική ανταλλαγή εμπειριών, που συμβαίνει σ' αυτές.
Προοδευτικά, στοιχεία του ιδεώδους τού εγώ ενσωματώνονται στο εγώ του ατόμου και γίνονται χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του। Με τη μεταμόρφωση αυτή του ιδεώδους του εγώ σε εγώ, το άτομο αποκτά τη δική του αίσθηση ταυτότητας από την έκθεση σε ποικίλες κοινωνικές, πολιτισμικές και φυσικά οικογενειακές επιδράσεις। Η ταυτότητα αυτή σύμφωνα με τη θεωρία της ψυχοκοινωνικής ανάπτυξης του Erikson μπορεί να γίνει σταθερή, ή το άτομο λόγω ανεπαρκών διαπροσωπικών, κοινωνικών κτλ. επιδράσεων να παρουσιάσει διάχυση της ταυτότητάς του, δηλαδή έλλειψη αίσθησης σταθερού εαυτού και σύγχυση.




2. γ. Όψιμη εφηβεία
Η όψιμη εφηβεία είναι η περίοδος όπου το άτομο αντιμετωπίζει πια το μέλλον του। Το αγόρι σκέφτεται κυρίως την επαγγελματική του σταδιοδρομία, ενώ η κοπέλα τη σταδιοδρομία αλλά και το ρόλο της ως συζύγου και μητέρας. Στο τέλος της περιόδου αυτής ο σύντροφος τού αντίθετου φύλου γίνεται πια αντιληπτός ως ξεχωριστό άτομο, και ο έρωτας παίρνει μια απόχρωση ηρεμίας, αφοσίωσης και εκτίμησης. Η πραγματικότητα αντικαθιστά τη φαντασία και τον άκρατο ιδεαλισμό, και ο έφηβος εισέρχεται στην υπευθυνότητα της ώριμης ηλικίας.




3. α. Σώμα
Η σύγχρονη κουλτούρα δίνει επίσης έμφαση στην τελειότητα τού σώματος θεωρώντας το μία απαραίτητη προϋπόθεση για ευτυχία και πληρότητα. Μια ανανεωτική αναγνώριση των αισθήσεων μάς επισημαίνει ότι σχεδιάζοντας τη ζωή δεν μπορούμε να παραλείψουμε τη σοφία που συσσωρεύει το σώμα. Μόνο που θα έπρεπε a priori να θεωρήσουμε την αποκαλούμενη ευφυΐα καθώς και την αποθησαύριση της γνώσης ως απόσταξη των αισθήσεών μας.


4.α. Αντίληψη


Τα βασικά όργανα που συνδέουν τον οργανισμό μας με τον εξωτερικό κόσμο είναι τα αισθητήρια. Οι διεργασίες που απαιτούνται καλούνται αισθήσεις.


Πρώτη λοιπόν νοητική διεργασία είναι η αντίληψη. Αυτή αρχίζει με την εμπειρία της αίσθησης, για να καταλήξει στην εμπειρία των μηνυμάτων από τον εγκέφαλο. Οι παράγοντες που επηρεάζουν την αντίληψη δεν είναι εγγενείς, αλλά εξαρτώνται από την προηγούμενη εμπειρία, καθώς και τις ατομικές μας αξίες, τις πεποιθήσεις, τις διαθέσεις, τις στάσεις, τις ανάγκες. Παρατηρήστε τις εικονιζόμενες οφθαλμαπάτες.


Καταλαβαίνετε πόσο μπορεί να λανθάνει η λογική μας σε πράγματα και καταστάσεις αόρατες; Για παράδειγμα είναι θεμιτή ή αθέμιτη η θανατική ποινή;


Δεύτερη νοητική λειτουργία η σκέψη και ο λόγος.



4.β.Σκέψη και λόγος



Η σκέψη έχει πολύ ευρύ περιεχόμενο. Περιλαμβάνει τις εικόνες και τις παραστάσεις του εξωτερικού κόσμου, τη φαντασία, τους συνειρμούς, την ικανότητα για λύση προβλημάτων. Κι ο λόγος είναι αυτός που επέτρεψε στον άνθρωπο τη δυνατότητα να περνάει από το συγκεκριμένο στο αφηρημένο, να ανακαλεί έννοιες και να προσχεδιάζει μελλοντικές πράξεις. Ας μην ξεχνάμε ότι τα κείμενά μας γεννούν συγκινήσεις, πλουτίζουν το ήθος , όπως για παράδειγμα την έννοια της προνοητικότητας ή τη σημασία του μέτρου, ευαισθητοποιούν προς την καλλιτεχνία, την έμπνευση.


Επίσης η συνείδηση είναι ιδιότητα χαρακτηριστική του ανθρώπου, η επίγνωση των νοητικών του λειτουργιών, που επιτρέπει τον έλεγχο της πραγματικότητας, των καταστάσεων, μα και του εαυτού και των πράξεών του.


4.γ.Μνήμη κ Προσοχή


Μνήμη είναι η λειτουργία με την οποία ο άνθρωπος μπορεί να διατηρεί και να επαναφέρει τις πληροφορίες που αποκτά με την αντίληψη και τη μάθηση. Είναι λειτουργία οργανωμένη, ώστε να μπορεί να οδηγεί στην ανάκληση των πληροφοριών και των εννοιών. Χωρίς αυτήν δεν επιτελείται η μάθηση, δεν αναπτύσσεται η σκέψη ώστε να διαφοροποιείται και να βελτιώνεται ο άνθρωπος. Παράλληλα η προσοχή είναι μια νοητική ενέργεια, για να έχει το άτομο όσο το δυνατό καλύτερη αντίληψη του εξωτερικού και εσωτερικού κόσμου. Εδώ πρέπει να επιστήσετε το ενδιαφέρον σας για να καλυφθούν εν καιρώ οι ουσιαστικές ανάγκες σας. Οργάνωση λοιπόν πληροφοριακού υλικού και επανάληψη για να απομνημονευτούν όσα ο καθένας θεωρεί απαραίτητα -αν και δύσκολα.


Η νόηση λοιπόν αναπτύσσεται από τη στιγμή που το παιδί γεννιέται και συνεχίζεται ως τα 15-16 του χρόνια. Ο Η. Gardner, στο «Frames of mind. The theory of multiple intelligences», διακρίνει τους εξής τύπους νοημοσύνης: 1.γλωσσική, 2.μουσική, 3.λογικομαθηματική, 4.χωρική, 5.κιναισθητική, 6.διαπροσωπική, 7.ενδοατομική, 8.αντιληπτική.


5. Συναισθηματική νοημοσύνη


Επιπλέον στη σαγηνευτική θεωρία του Daniel Goleman πληροφορούμαστε ότι η μελλούμενη επιτυχία έγκειται περισσότερο στη συναισθηματική νοημοσύνη (E.Q.) του ατόμου. Αναλογιστείτε λοιπόν ότι η αυτεπίγνωση, η κινητοποίηση, οι υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις θα καθορίσουν κυρίως την ποιότητα ζωής σας και όχι η μαθησιακή αριστεία.]


6. Συμπεράσματα
Ø Από την ηλικία την οποία διανύετε και πέρα το κάθε άτομο διαθέτει όλα τα νοητικά εργαλεία για να επιλύσει τα προβλήματα που του παρουσιάζονται, να μάθει, να επινοήσει, να κατασκευάσει, να προωθήσει θεωρίες. Δεν οργανώνεται όμως περισσότερο ο τρόπος σκέψης. Χρειάζονται λοιπόν νέες εμπειρίες και άσκηση των νοητικών λειτουργιών για να επιτευχθεί η πολυπόθητη εξέλιξη και ολοκλήρωση.

Ø Να βάλετε στόχους υψηλούς, συνειδητούς και εφικτούς για να πραγματοποιήσετε τα όνειρά σας. Όλοι μπορείτε.

Γνώμονας η ελευθερία βούλησης και νου. Γιατί είναι αυτή που οδηγεί στην εξέλιξη των δυνατοτήτων και ικανοτήτων που εγγενώς διακατέχουν το άτομο. Γιατί είναι μια ανάγκη της ανθρώπινης φύσης. Γιατί οδηγεί στην αλήθεια. Κι εν τέλει γιατί η ατομική ελευθερία είναι αναγκαία προϋπόθεση για την ανάπτυξη της κοινωνίας. Η κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει παρά μέσω της ενσάρκωσης και της ενσωμάτωσής της στα άτομα» ( Κ. Καστοριάδης).
Ας κλείσουμε με την ιδέα του παιδαγωγού P। Freire: Ο εκπαιδευτής και ο μαθητής συλλέγουν την πραγματικότητα όχι στατικά αλλ’ ως διαρκές γίγνεσθαι, και τους εαυτούς τους ως μέρος της ιστορίας.



Όποιες απορίες ή σχόλια, θα αποτελέσουν την ανατροφοδότηση για το παιδαγωγικό μας έργο। Περιμένουμε με ενδιαφέρον !



Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

CHRISTIAN LOUBOUTIN par C.R. (Ελληνογαλλική Σχολή Πειραιά)




CHRISTIAN LOUBOUTIN par C.R.
(Ελληνογαλλική Σχολή Πειραιά)

Biographie
Christian Louboutin est né le 7 janvier 1964 , à Paris. Comme il n’aime pas l’école, il l’abandonne à l’âge de seize ans. L’année suivante , il fait un stage aux « Folies Bergères » où il essaie de vendre ses créations aux danseuses : « J'étais fasciné par ces femmes-oiseaux tendues vers le ciel: un corps, des plumes, des talons hauts, c’était l'hyperféminité »
Sur l'initiative d'Hélène de Mortemart, il quitte Paris en 1982, date de fermeture du Palace, pour Romans-sur-Isère, capitale française de la chaussure, où il effectue un stage d'un an chez Charles Jourdan Il travaille également comme « free lancer » pour de grandes maisons de couture comme Chanel4 et Dior et puis, en 1988, entre chez Roger Vivier.
À l'issue de sa mission auprès de Roger Vivier, Christian Louboutin abandonne en 1989 le domaine de la chaussure pour devenir paysagiste: « À travers le jardin, j’avais un regard sur les couleurs, les mélanges de matières, les rapports de brillance et de matité ».

Chaussures
La caractéristique chic de ses créations : les chaussures célèbres avec les semelles rouges. Ses créations sont variées, que ce soit en choix de coloris ou de matières : des chaussures en cuir mat et en cuir verni, mais aussi en soie, en dentelle, en fourrure, en organza, en poulain imprimé, en python, en crocodile, en satin ou avec des plumes. Avec deux collections par an, les différents modèles sont renouvelés régulièrement même si certains se retrouvent, dans les nouvelles collections avec des changements de détails. Les ventes sont supérieures à 300 .000 paires de chaussures par an.

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

Gâteau aux pommes par C.R. (Ελληνογαλλική Σχολή Πειραιά )



Gâteau aux pommes par C.R.
(Ελληνογαλλική Σχολή Πειραιά )
Ingrédients:
· 8 pommes
· 250g de margarine
· 500g de farine avec poudre à lever
· 2 oeufs
· du sucre cristallisé
· du sucre en poudre
· de la cannelle

Préparation
Premièrement, lavez les pommes et coupez-les en petits morceaux. Faites-les cuire dans une casserole avec une petite tasse d'eau. Lorsque les pommes seront cuites, ajoutez un peu de cannelle.
Préparez une pâte en mélangeant:
· 250g de margarine
· 500g de farine avec poudre à lever
· Une tasse de sucre cristallisé
· 2 œufs
Dans un moule à tarte que vous pouvez mettre au four, étalez une couche de pâte avec les doigts, la purée de pommes, et terminez avec une couche de pâte aussi. Faites cuire le gâteau au four pendant 30 minutes à 160 degrés, puis 10 minutes à 180 degrés.
Mettez du sucre en poudre au dessus.
Bon Appétit J

Cuisine grecque :Tzatziki par M. V. et K.A. (Ελληνογαλλική Σχολή Πειραιά )




Cuisine grecque :Tzatziki
par M. V. et K.A.
(Ελληνογαλλική Σχολή Πειραιά )

o Deux pots de yaourt
o Quatre gousses d’ail
o Une petite cuillère de sel
o Une petite cuillère d’aneth haché
o Une petite cuillère de vinaigre
o Une cuillère à soupe d’huile
o Un concombre haché (égoutté)

Préparation:
Dans un bol, versez le yaourt, 4 gousses d’ail, du sel, du vinaigre, une petite cuillère d’aneth, de l’huile d’olive et le concombre bien égoutté.
Mélangez bien. Mettez le bol de tzatziki au réfrigérateur et servez-le frais.
Bonne Chance!