Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Fraction de Mikaela-Eleni Gkampria


Βρισκόμαστε σε περίοδο εξετάσεων και Πανελλαδικών. Δεν θα μπορούσαμε όμως να ξεχάσουμε τους μαθητές που αγωνίστηκαν όλη αυτή τη χρονιά, όπως η μαθήτρια της Γ' λυκείου και του Cours Spécial, Μικαέλα Γκάμπρια.
Κάντε κλικ ΕΔΩ για να δείτε το περιοδικό της Μικαέλα, το οποίο πήρε μέρος στη Γαλλοφωνία 2012, με μορφή pdf, καθώς και τη διαθεματική εργασία με τη κ. Θ. Παξινού αναφορικά με τον Μανώλη Αναγνωστάκη που δημοσιεύθηκε και στο ιστολόγιο του ηλεκτρονικού περιοδικού μας.

Καλή επιτυχία στους μαθητές μας!
Μαρία Στεφάνου

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Μανόλης Αναγνωστάκης, Στον Νίκο Ε…1949

Επιμέλεια, παρουσίαση και μετάφραση στη γαλλική γλώσσα από τη μαθήτρια
της γ'Λυκείου της Ελληνογαλλικής Σχολής Jeanne d'Arc, Mikaela Gabria


Μανόλης Αναγνωστάκης, Στον Νίκο Ε…1949

Το ποίημα γράφεται μέσα στον εμφύλιο. Ο Θεσσαλονικιός Μανόλης Αναγνωστάκης έχει καταδικαστεί από έκτακτο στρατοδικείο για τις αριστερές του ιδέες, και βρίσκεται στη φυλακή του Επταπυργίου περιμένοντας το θάνατο. Όμως ο εαυτός του, ένας 24χρονος, ευαίσθητος και επιστήμονας και ακμαίος νέος, δεν είναι το κύριο μέλημά του. Εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι ο συνάνθρωπος· και το τονίζει σπαρακτικά, για να αφυπνίσει κοιμισμένες συνειδήσεις. Καταγράφει τους σημαντικότερους ανθρώπους της ζωής σε οδυνηρή κατάσταση· εκείνους που μας αγάπησαν και τους αγαπήσαμε, δηλαδή τους φίλους, να χάνονται· τη μάνα, που επικαλούμαστε στην ανάγκη, να τρελαίνεται από αγωνία· το παιδί, που νοηματοδοτεί την ύπαρξη, να κλαίει εγκαταλειμμένο. Όλοι έρημοι, χωρίς να φταίνε, τραγικοί. Μέχρι και η ελπίδα του πρωινού, το σπίτι και το κρεβάτι της σιγουριάς, η σημαία του θριάμβου, σήπονται, γιατί το φως της καλοσύνης σβήνει από το σίφουνα της μισαλλοδοξίας.

Τι άλλο μπορεί να παρακινήσει σε αγάπη προς το συνάνθρωπο

 από το φόβο

 μπροστά στην απώλεια

 του ουσιαστικού όντος,

 του ελεύθερου αλτρουιστή ανθρώπου;

Θεοδώρα Παξινού

Manolis Anagnostakis, À Nico E... 1949



Ce poème a été écrit pendant la guerre civile. Manolis Anagnostakis a été condamné par la cour martiale à titre exceptionnel pour ses idées politiques de gauche, et il a été incarcéré à Eptapyrgio en attendant son exécution. Mais il ne se souciait pas du tout de lui-même, malgré ses 24 ans. Ce qui l'intéressait en premier, c'étaient ses semblables, ce qu'il a souligné avec déchirement, afin d'éveiller des consciences bien endormies. Il a constaté avec amertume que les hommes les plus importants dans la vie d’une personne sont dans une situation douloureuse ; ceux qui nous ont aimés, ceux que nous avons aimés, c'est-à-dire les amis, disparaissent un jour ; la mère, à qui on fait appel, est aux cent coups ; l'enfant, qui donne un sens à l'existence, pleure abandonné. Tous innocents, malheureux, tragiques. Même l'espoir du matin, le foyer et le lit rassurant, le drapeau triomphal, pourrissent, puisque la tornade de l'intolérance éteint la lumière de la bonté.



Quoi d’autre que la  peur

peut mobiliser l’amour pour l’Autre

devant la perte

de l’être essentiel,

de l’homme libre ?

D'après Théodora Paxinou



Top of Form

Bottom of Form

Στον Νίκο Ε… 1949

Φίλοι

Που φεύγουν

Που χάνονται µια µέρα

Φωνές

Τη νύχτα

Μακρινές φωνές

Μάνας τρελής στους έρηµους δρόµους

Κλάµα παιδιού χωρίς απάντηση

Ερείπια

Σαν τρυπηµένες σάπιες σηµαίες



Εφιάλτες,

Στα σιδερένια κρεβάτια

Όταν το φως λιγοστεύει

Τα ξηµερώµατα.



(Μα ποιος µε πόνο θα µιλήσει για όλα αυτά;)



Μ. Αναγνωστάκης

«ΠΑΡΕΝΘΕΣΕΙΣ», 1949

Pour Nico E… 1949

Des amis

Qui te quittent

Qui disparaissent un jour

Des cris

Dans la nuit

Des cris lointains

Ceux d’une mère folle dans les rues désertes

Des pleurs d’enfant sans réponse

Des ruines

Comme des drapeaux troués,  pourris



Des cauchemars

Dans les lits de fer

Quand la lumière baisse

À l’aube



(Mais qui parlera douloureusement de tout cela?)



Manolis Anagnostakis, Parenthèses, 1949

Κυριακή 13 Μαΐου 2012